Ասլանը (1839-1898)՝ բանաստեղծի հայրը, փառավոր տոհմի նշանավոր շառավիղներից վերջինը, Սանահինի վանքում երկու տարի դպիրի պաշտոն վարելուց հետո, 1874 թվականին, 35 տարեկան հասակում, հակառակ իր կամքին ու նախասիրությանը, ձեռնադրվում է քահանա՝ Տեր Թադևոս անվամբ:
Նա բարձրահասակ էր, նիհար, ժպտուն ու խոր աչքերով, վաղ ճերմակած գանգուր մազերով:
Աշխարհիկ հակումներով այդ քահանան Լոռու շրջանի առաջադեմ դեմքերից էր, գյուղի աչքի ընկնող հասարակական գործիչներից: Նա եղել է նախաձեռնողը կամ մասնակիցը Դսեղի կրթալուսավորչական գործերի: Նրա անունը հիշատակվում է գյուղի դպրոցի հոգեբարձուների թվում: Ուշագրավ է, որ 80-ական թվականների սկզբներին նա նաև աջակցել է հայրենի գյուղում թատերական ներկայացումներ կազմակերպելու գործին: Այդ մասին տեղեկատուն նշում է, որ «Շնորհակալության արժանի է հոգաբարձությունը, մանավանդ հայր Թադևոս Թումանյանցը…»: Ասում են, թե Տեր Թադևոսի շնորհիվ գյուղում տարածում է գտել կաղամբն ու կարտոֆիլը, իսկ մոմի ճրագներն էլ լայնորեն փոխարինվել են նավթավառ լամպերով:
Թումանյանն իր հոր մեջ տեսել է կատարյալ մարդու իդեալը և նրա նկատմամբ տածել է պաշտամունքի հասնող խոր ակնածանք ու սեր: «Ինքնակենսագրության» մեջ նրա մասին գրում է. «Ամենալավ ու ամենամեծ բանը, որ ես ունեցել եմ իմ կյանքում, այդ եղել է իմ հայրը: Նա ազնիվ մարդ էր և ազնվական, բառի բովանդակ մտքով: Չափազանց մարդասեր ու առատաձեռն, առակախոս ու զվարճաբան, սակայն միշտ ուներ մի խոր լրջություն: Թեև քահանա, բայց նշանավոր հրացանաձիգ էր և ձի նստող»:
Իսկ երբ խոսք էր լինում մեծ մարդկանց մասին, նա ասում էր. «Մեծ մարդու մասին գաղափար եմ կազմել իմ հորով: Մեծ մարդ էր, անդունդի խորություն ուներ. լայն հոգի, մեծ սիրտ, մեղմ բնավորություն, ժպիտը միշտ դեմքին...»:
Բանաստեղծը ոչ միայն իր բարձրահասակ ու բարեկազմ արտաքինով էր նման հորը, այլև բնավության շատ գծերով՝ կենսասիրությամբ, հյուրասիրությամբ, առատաձեռնությամբ, սրամտությամբ, զրուցասիրությամբ…: