Սոնան (1842-1936)՝ բանաստեղծի մայրը, ծագում էր դսեղցի Քոչարյանների տոհմից: Նրա հայրն ու պապը գյուղի առաջին հովիվներն էին և իրենց ողջ կյանքն անց էին կացրել սարերում. այդ պատճառով էլ նրանց տունը կոչվել է «սարըցու տուն»:
Սոնան բարձրահասակ, գեղեցիկ, եռանդուն, կյանքով լի և շատ աշխատասեր կին էր:
Նա էր կառավարում ամբողջ տնտեսությունը. սարի և դաշտի աշխատանքից բացի կատարել է նաև բազմանդամ ընտանիքի մանվածքն ու գործվածքը:
«Սարում աչքը բաց արած ու սարում մեծացած» այդ կինը միաժամանակ ջերմ սիրող մայր էր և խիստ նրբազգաց իր զավակների նկատմամբ: Լինելով զրույց սիրող ու լավ պատմող կին՝ նա իր երեխաներին պատմում էր հեքիաթներ, լեգենդներ, առակներ, հին-հին զրույցներ Օհաննես պապից ու նրա յոթ եղբայրներից, անցած ժամանակներից ու իր ջահել օրերից՝ համեմած ժողովրդական ոճով ու դարձվածքներով:
Թումանյանն իր նկարագրի ձևավորման մեջ պատշաճը հատուցել է նաև մորը. «…մայրը ամեն ինչ է: Իմ մայրը… ամենաբարձր սարերում, ծաղկոտ տեղերում է պահել ինձ, կանաչներում, աղբյուրների մոտ… Շատ էր սիրում ինձ»: